ترجمه فصل 12 کتاب A Pratical Guide for Medical Teacher

Learning in Urban and Rural Communities

یادگیری در جوامع شهری و روستایی

معرفی

یادگیری در محیط های روستایی و شهری منعکس کننده توسعه روابط درمانی پزشک-بیمار، پاسخگویی اجتماعی (پاسخ به نیازهای بهداشتی جمعیت) و مشارکت جامعه (مشارکت فعال جامعه) است. توصیه های گزارش فلکسنر در سال 1910 (فلکسنر، 1910) مبنی بر اینکه دانشکده های پزشکی باید مبتنی بر دانشگاه باشند و برنامه های آموزشی آنها باید مبتنی بر دانش علمی باشد، روند آموزش پزشکی را در قرن بیستم تنظیم کرد. از آن زمان، نیمه اول برنامه های آموزش پزشکی در مقطع کارشناسی عمدتاً کلاسی با تمرکز بر علوم پایه بوده است، در حالی که نیمه دوم شامل دانشجویانی است که پزشکی بالینی را در بیمارستان های آموزشی یاد می گیرند، جایی که  در آن توسط پزشکانی که از روش علمی در مراقبت از بیمار و تحقیق استفاده می کنند، آموزش می بینند. در نیمه دوم قرن بیستم، نگرانی فزاینده مبنی بر اینکه پزشکان بیش از حد بر مدل علمی «ماشین بدن» متمرکز شده اند، منجر به نوآوری هایی در آموزش پزشکی، از جمله یادگیری مبتنی بر مساله و آموزش پزشکی جامعه محور (COME) شد. روتیشن های جامعه رایج تر شد، اگرچه از نظر دانشجو بیشتر شبیه به سفرهای دبیرستانی در نظر گرفته می شد و لذت بخش بودند، اما “چیز خاصی به حساب نمی آمدند”. وضعیت وقتی مشکل سازتر شد که بیمارستان های آموزشی به طور فزاینده ای فوق تخصصی شدند و بیماران پذیرش شده در بیمارستان دارای بیماری جدی، شرایط نادر یا نیاز به مداخلات با تکنولوژی بالا داشتند (شکل 12.1). یکی دیگر از پیامدهای گسترش تمرکز فوق تخصصی در آموزش پزشکی این است که اکثر فارغ التحصیلان پزشکی تمایلی به ارائه مراقبت به جمعیت های آسیب پذیر ندارند و آمادگی لازم برای رسیدگی به افراد آسیب دیده از فقر، محرومیت های اجتماعی و اختلالات مصرف مواد و همچنین بومیان و سایر حاشیه نشینان را ندارند. تأثیر این روند تعداد زیادی از جوامع شهری آسیب‌پذیر و روستایی است که دسترسی محدودی به مراقبت‌های پزشک عمومی ماهر دارند.

نمونه ایی از عکس ترجمه فصل 12 کتاب A Pratical Guide for Medical Teacher: (کیفیت فایل اصلی از پیش نمایش زیر خیلی بالاتر است.)