آموزش خونرسانی شریانی به دستگاه گوارش

آموزش خونرسانی شریانی به دستگاه گوارش

برای اینکه خون به همراه اعضا و عضلات بدن برسد, باید با فشار زیادی تلمبه گردد. شما وقتی یک شریانتان بریده می شود, می بینید که خون باچه فشاری به بیرون فواره می زند. برای اینکه این تلمبه زدن با قدرت کافی انجام شود, عضلات قلب باید خیلی قوی باشند و هیچگاه مثل سایر عضلات (مثلا عضلات پا ها) دچار خستگی نگردند. بنابراین, عضلات قلب نیاز دارند که خودشان به خوبی خونرسانی شوند و اکسیژن و مواد غذایی به اندازه کافی به آنها رسانده شود. این خونرسانی خود عضلات قلب, توسط شریانهای کرونری و شاخه های آنها صورت می پذیرد.

این شریانهای کرونری از روی سطح قلب عبور کرده و در پشت قلب به یکدیگر متصل می شوند و تقریبا یک مسیر دایره ای را ایجاد می کنند. وقتی چنین الگویی از رگهای خونی قلب توسط پزشکان قدیم دیده شد, آنها فکر کردند که این شبیه تاج می باشد به همین دلیل کلمه لاتین “شریانهای کرونری” (Coronary) را به آنها دادند که امروزه نیز از این کلمه استفاده می شود.
از آنجایی که شریانهای کرونری قلب از اهمیت زیادی برخوردار هستند, پزشکان تمام شاخه ها و تغییراتی که می تواند در افراد مختلف داشته باشد را شناسایی کرده اند. شریانهای کرونری چپ دارای دو شاخه اصلی می باشد که به آنها اصطلاحا “نزولی قدامی” و “شریان سیرکومفلکس” یا چرخشی می گویند و این شریانها نیز به نوبه خود به شاخه های دیگری نقسیم می شوند. این شریانها, باعث خونرسانی به قسمت بیشتر عضله بطن چپ می شوند. بطن چپ دارای عضلات بیشتری نسبت به بطن راست می باشد زیرا وظیفه آن, تلمبه کردن خون به تمام قسمتهای بدن است. شریانهای کرونری راست, معمولا کوچکتر بوده و قسمت زیرین قلب و بطن راست را خونرسانی می کند. وظیفه بطن راست تلمبه کردن خون به ریه ها می باشد.

شریانهای کرونری دارای ساختمانی مشابه تمام ش
ریانهای بدن هستند اما فقط در یک چیز با آنها تفاوت دارند که فقط در زمان بین ضربان های قلب که قلب در حالت ریلکس قرار دارد, خون دراین شریانها جریان می یابد. وقتی عضله قلب منقبض می شود, فشار آن به قدری زیاد می شود که اجازه عبور خون به عضله قلب را نمی دهد, به همین دلیل قلب دارای شبکه موثری از رگهای باریک خونی است که باعث می شود تمام نیازهای غذایی و اکسیژن رسانی آن را به خوبی انجام دهد. در بیماران کرونری قلب, شریانهای کرونری تنگ و باریک می شوند و وعضلات قلب از رسیدن خون و اکسیژن به اندازه کافی محروم می گردند (مانند هنگامی که که یک لوله آب به دلایل مختلفی تنگ شود و نتواند به خوبی آبرسانی کند). در حالت استراحت, ممکن است اشکالی برای فرد ایجاد نشود, اما وقتی که قلب مجبور باشد کار بیشتری انجام دهد و مثلا شخص بخواهد چند پله را بالا برود, شریانهای کرونری نمی توانند بر اساس نیاز اکسیژن این عضلات, به آنها خون و اکسیژن برسانند و در نتیجه شخص در هنگام بالا رفتن از پله ها دچار درد سینه (آنژین) می گردد. در چنین مواقعی اگر فرد کمی استراحت کند, درد معمولا از بین خواهد رفت. اگر یک شریان کرونری به علت مسدود شدن آن توسط یک لخته خون, به طور کامل جلوی خونرسانی اش گرفته شود, قسمتی از عضله قلب که دیگر خون به آن نمی رسد, خواهد مرد.

شریانهای کرونری& lt;BR>
شریانهای کرونری از آئورت بیرون می آیند. آئورت, شریان اصلی بدن می باشد که از بطن چپ, خون را خارج می شازند. شریانهای کرونری از ابتدای آئورت منشا گرفته و بنابراین اولین شریانهایی هستند که خون حاوی اکسیژن زیاد را دریافت می دارند. دو شریان کرونری (چپ وراست) نسبتا کوچک بوده و هر کدام فقط ۳ یا ۴ میلیمتر قطر دارند.

دستگاه گوارش

مقدمه
هر چیزی که وارد معده شما می شود با آنزیمهای درون معده مخلوط می گردد تا با اجزا ساده تری تجزیه شود. سپس این مخلوط از معده خارج شده و به روده ها می رود تا از آنجا, مواد غذایی تجزیه شده جذب جریان خون شوند. مواد غذایی تجزیه شده از طریق جریان خون به سرتاسر بدن می روند و در اختیار سلولهای بدن قرار می گیرند تا در آنها مصرف شده و یا ذخیره شوند. اجزا غذایی که جذب نمی شوند از بدن دفع می گردند (از طریق مدفوع)

دستگاه گوارش شما که از دهان تا مقعد امتداد دارد, شبیه لوله ای است که حدود هفت متر طول دارد. دهان و معده از هنگامی که شما شروع به جویدن غذا می کنید, هضم غذا نیز شروع می گردد. از غدد بزاقی دهان, بزاق ترشح می شود که در هنگام جویدن غذا, با آن ترکیب می شود تا بلع غذا را آسانتر نماید. بزاق حاوی آنزیمی به نام آمیلاز (Amylase) می باشد که باعث تجزیه غذاهای کربوهیدراتی نشاسته ای به قند های ساده تر می شود که بتوانند جذب بدن شوند. آنزیم آمیلاز فقط می تواند در یک محیط قلیایی عمل نماید.
وقتی که غذا بلعیده می شود, از طریق مری پایین آمده و به سمت معده می رود. در محل ورود و خروج معده, عضلات حلقوی وجود دارند که به آنها اصطلاحا “اسفنکتر”(sphincter) گفته می شود و به عنوان دریچه عمل می کنند. وقتی غذا به معده می رسد, دریچه یا اسفنکتر بالایی معده باز شده و اجازه می دهد که غذا وارد معده شود. سپس این دریچه بسته می شود تا غذا و شیره گوارشی در معده نگهداری شوند. اگر این اسفنکتر خراب شود ویا نشتی داشته باشد, شیره گوارشی که حاوی اسید معده نیز می باشد, به سمت بالا رفته و وارد مری می گردد. وقتی چنین اتفاقی افتاد, شما احساس سوزش سر معده خواهید کرد (ترش کردن), زیرا اسید معده شما باعث تحریک مری شما می گردد.
شیره گوارشی از غدد بسیار کوچکی که در دیواره معده قرار دارند, ترشح می شود و با غذا مخلوط می گردد. این شیره گوارشی حاوی مواد شیمیایی است که باعث تجزیه غذا ها می شود تا بتوان از آنها استفاده نمود. دو تا از این مواد شیمیایی عبارتند از:
آنزیم پروتئاز(که باعث تجزیه پروتئین ها می شود) واسید هیدروکلریک (که باعث نابودی اکثر باکتریها و میکروبهایی که در غذا وجود دارند می شود و نیز ایجاد یک محیط اسیدی در معده میکند تا آنزیم پروتئاز بتواند عمل خود را انجام دهد) تنها ماده ای که با این روند هضم غذا ارتباطی ندارد, الکل می باشد که بطور مستقیم از طریق دیواره معده جذب جریان خون می شود. معده شما به عنوان یک محفظه نگهداری غذا عمل می کند. غذا در معده به صورت نیمه مایع در می آید و به مدت دو الی چهار ساعت در آن باقی می ماند. سپس از طریق دریچه یا اسفنکتر تحتانی معده, وارد روده کوچک می شود.
دو قسمت دیگر روده کوچک که بعد از اثنی عشر قرار دارند به ترتیب عبارتند از ژژنم (Jejunum</SPAN&g t;) و ایلئوم (Ileum) که به روده بزرگ متصل می گردد.
وقتی غذا از معده وارد اثنی عشر می شود, به علت مخلوط بودن با اسید معده, هنوز اسیدی می باشد. در محل اثنی عشر, یک شیره گوارشی قلیایی به این غذا اضافه می گردد تا حالت اسیدی آن را خنثی نماید. این شیره گوارشی از عضوی که در قسمت زیر معده قرار دارد و به آن اصطلاحا “لوزالمعده ” یا “پانکراس” (Pancreas) گفته می شود ترشح می گردد, که حاوی آنزیمهایی است که باعث ادامه هضم غذا می شود. صفرا نیز در همین محل به غذا اضافه می گردد صفرا مایعی سبز رنگ است که در کبد شما ساخته می شود و سپس از کبد به کیسه صفرا وارد می گردد تا در آنجا ذخیره شود. این صفرا به حل شدن مواد غذایی چرب کمک می نماید. وقتی که شیره گوارشی وظیفه خود را انجام داد, مواد غذایی اصلی به اجزا ساده تر خود تجزیه می شوند که عبارتند از:
* پروتئین ها به آمینو اسیده ها تجزه می شوند.
* کربو هیدراتها به گلوکز و سایر قندهای ساده تر تبدیل می شوند
* چربی ها به اسید های چرب و گلیسرول تجزیه می گردند
در قسمتهای پایین تر روده کوچک (یعنی در ژژنوم و ایلئوم), محصولات نهایی غذای هضم شده از طریق دیواره روده کوچک به جریان خون جذب می گردند. بر اثر انقباضات موجی شکل عضلات دیواره روده ها, غذا در طول روده حرکت کرده وبه جلو می رود. این حرکت را اصطلاحا “پریستا لسیس ” (peristalsis) می نامند. دیواره روده ها صاف نمی باشد بلکه دارای میلیونها برجستگی انگشت مانند به نام “
پرز” (Villi)می باشد. این پرزها باعث می شود که سطح وسیعی در روده های شما ایجاد شود تا جذب غذاها بهتر صورت گیرد. ویتامین های محلول در آب و مواد معدنی در این مرحله, جذب جریان خون میشوند.
وقتی که مواد غذایی جذب جریان خون شد, باقی مانده غذایی که هضم نشده است وارد روده بزرگ می گردد بدن شما می تواند بعضی از مواد غذایی, مثل آنهایی که ایجاد انرژی می کنند و بعضی از ویتامینها و مواد معدنی را ذخیره نماید. اضافی مواد غذایی که بدن نمی تواند آنها را ذخیره نماید از طریق مدفوع از بدن خارج می گردد.

روده بزرگ

روده بزرگ شامل: کولون (Colon), راست روده (Rectum) و مقعد می باشد. طول روده بزرگ حدود یک متر است. آبی که برای هضم غذاها مورد استفاده قرار گرفت بود در روده بزرگ باز جذب می شود و باعث می شود که مدفوع بدون آب و خشک ایجاد شود.
هنگامی که مدفوع به راست روده می رسد, بر اثر انقباضات واکنشی که در راست روده ایجاد می شود و عضلات دریچه یا اسفنکتر مقعده را شل می نماید, احساس دفع مدفوع به شخص دست می دهد. اسفنکتر های مقعد, عضلات حلقوی شکلی می باشند که کنترل باز شدن و بسته شدن مقعد را در اختیار دارند.
معمولا حدود یک تا سه روز طول می کشد که غذا از دهان تا مقعد برسد. بعضی از افراد روزی دو یا سه بار مدفوع می کنند, درحالیکه سایرین روزی یک بار و بعضی ها نیز هردو یا سه روز یک بار مدفوع می کنند که تمام این موارد, طبیعی هستند.

برای اینکه خون به همراه اعضا و عضلات بدن برسد, باید با فشار زیادی تلمبه گردد. شما وقتی یک شریانتان بریده می شود, می بینید که خون باچه فشاری به بیرون فواره می زند. برای اینکه این تلمبه زدن با قدرت کافی انجام شود, عضلات قلب باید خیلی قوی باشند و هیچگاه مثل سایر عضلات (مثلا عضلات پا ها) دچار خستگی نگردند. بنابراین, عضلات قلب نیاز دارند که خودشان به خوبی خونرسانی شوند و اکسیژن و مواد غذایی به اندازه کافی به آنها رسانده شود. این خونرسانی خود عضلات قلب, توسط شریانهای کرونری و شاخه های آنها صورت می پذیرد.

این شریانهای کرونری از روی سطح قلب عبور کرده و در پشت قلب به یکدیگر متصل می شوند و تقریبا یک مسیر دایره ای را ایجاد می کنند. وقتی چنین الگویی از رگهای خونی قلب توسط پزشکان قدیم دیده شد, آنها فکر کردند که این شبیه تاج می باشد به همین دلیل کلمه لاتین “شریانهای کرونری” (Coronary) را به آنها دادند که امروزه نیز از این کلمه استفاده می شود.
از آنجایی که شریانهای کرونری قلب از اهمیت زیادی برخوردار هستند, پزشکان تمام شاخه ها و تغییراتی که می تواند در افراد مختلف داشته باشد را شناسایی کرده اند. شریانهای کرونری چپ دارای دو شاخه اصلی می باشد که به آنها اصطلاحا “نزولی قدامی” و “شریان سیرکومفلکس” یا چرخشی می گویند و این شریانها نیز به نوبه خود به شاخه های دیگری نقسیم می شوند. این شریانها, باعث خونرسانی به قسمت بیشتر عضله بطن چپ می شوند. بطن چپ دارای عضلات بیشتری نسبت به بطن راست می باشد زیرا وظیفه آن, تلمبه کردن خون به تمام قسمتهای بدن است. شریانهای کرونری راست, معمولا کوچکتر بوده و قسمت زیرین قلب و بطن راست را خونرسانی می کند. وظیفه بطن راست تلمبه کردن خون به ریه ها می باشد.

شریانهای کرونری دارای ساختمانی مشابه تمام ش
ریانهای بدن هستند اما فقط در یک چیز با آنها تفاوت دارند که فقط در زمان بین ضربان های قلب که قلب در حالت ریلکس قرار دارد, خون دراین شریانها جریان می یابد. وقتی عضله قلب منقبض می شود, فشار آن به قدری زیاد می شود که اجازه عبور خون به عضله قلب را نمی دهد, به همین دلیل قلب دارای شبکه موثری از رگهای باریک خونی است که باعث می شود تمام نیازهای غذایی و اکسیژن رسانی آن را به خوبی انجام دهد. در بیماران کرونری قلب, شریانهای کرونری تنگ و باریک می شوند و وعضلات قلب از رسیدن خون و اکسیژن به اندازه کافی محروم می گردند (مانند هنگامی که که یک لوله آب به دلایل مختلفی تنگ شود و نتواند به خوبی آبرسانی کند). در حالت استراحت, ممکن است اشکالی برای فرد ایجاد نشود, اما وقتی که قلب مجبور باشد کار بیشتری انجام دهد و مثلا شخص بخواهد چند پله را بالا برود, شریانهای کرونری نمی توانند بر اساس نیاز اکسیژن این عضلات, به آنها خون و اکسیژن برسانند و در نتیجه شخص در هنگام بالا رفتن از پله ها دچار درد سینه (آنژین) می گردد. در چنین مواقعی اگر فرد کمی استراحت کند, درد معمولا از بین خواهد رفت. اگر یک شریان کرونری به علت مسدود شدن آن توسط یک لخته خون, به طور کامل جلوی خونرسانی اش گرفته شود, قسمتی از عضله قلب که دیگر خون به آن نمی رسد, خواهد مرد.

شریانهای کرونری& lt;BR>
شریانهای کرونری از آئورت بیرون می آیند. آئورت, شریان اصلی بدن می باشد که از بطن چپ, خون را خارج می شازند. شریانهای آموزش خونرسانی شریانی به دستگاه گوارش آموزش خونرسانی شریانی به دستگاه گوارش آموزش خونرسانی شریانی به دستگاه گوارش آموزش خونرسانی شریانی به دستگاه گوارش آموزش خونرسانی شریانی به دستگاه گوارش آموزش خونرسانی شریانی به دستگاه گوارش آموزش خونرسانی شریانی به دستگاه گوارش آموزش خونرسانی شریانی به دستگاه گوارش آموزش خونرسانی شریانی به دستگاه گوارش کرونری از ابتدای آئورت منشا گرفته و بنابراین اولین شریانهایی هستند که خون حاوی اکسیژن زیاد را دریافت می دارند. دو شریان کرونری (چپ وراست) نسبتا کوچک بوده و هر کدام فقط ۳ یا ۴ میلیمتر قطر دارند.

دستگاه گوارش

مقدمه
هر چیزی که وارد معده شما می شود با آنزیمهای درون معده مخلوط می گردد تا با اجزا ساده تری تجزیه شود. سپس این مخلوط از معده خارج شده و به روده ها می رود تا از آنجا, مواد غذایی تجزیه شده جذب جریان خون شوند. مواد غذایی تجزیه شده از طریق جریان خون به سرتاسر بدن می روند و در اختیار سلولهای بدن قرار می گیرند تا در آنها مصرف شده و یا ذخیره شوند. اجزا غذایی که جذب نمی شوند از بدن دفع می گردند (از طریق مدفوع)

دستگاه گوارش شما که از دهان تا مقعد امتداد دارد, شبیه لوله ای است که حدود هفت متر طول دارد. دهان و معده از هنگامی که شما شروع به جویدن غذا می کنید, هضم غذا نیز شروع می گردد. از غدد بزاقی دهان, بزاق ترشح می شود که در هنگام جویدن غذا, با آن ترکیب می شود تا بلع غذا را آسانتر نماید. بزاق حاوی آنزیمی به نام آمیلاز (Amylase) می باشد که باعث تجزیه غذاهای کربوهیدراتی نشاسته ای به قند های ساده تر می شود که بتوانند جذب بدن شوند. آنزیم آمیلاز فقط می تواند در یک محیط قلیایی عمل نماید.
وقتی که غذا بلعیده می شود, از طریق مری پایین آمده و به سمت معده می رود. در محل ورود و خروج معده, عضلات حلقوی وجود دارند که به آنها اصطلاحا “اسفنکتر”(sphincter) گفته می شود و به عنوان دریچه عمل می کنند. وقتی غذا به معده می رسد, دریچه یا اسفنکتر بالایی معده باز شده و اجازه می دهد که غذا وارد معده شود. سپس این دریچه آموزش خونرسانی شریانی به دستگاه گوارش آموزش خونرسانی شریانی به دستگاه گوارش آموزش خونرسانی شریانی به دستگاه گوارش آموزش خونرسانی شریانی به دستگاه گوارش آموزش خونرسانی شریانی به دستگاه گوارش آموزش خونرسانی شریانی به دستگاه گوارش آموزش خونرسانی شریانی به دستگاه گوارش آموزش خونرسانی شریانی به دستگاه گوارش آموزش خونرسانی شریانی به دستگاه گوارش آموزش خونرسانی شریانی به دستگاه گوارش آموزش خونرسانی شریانی به دستگاه گوارش آموزش خونرسانی شریانی به دستگاه گوارش می شود تا غذا و شیره گوارشی در معده نگهداری شوند. اگر این اسفنکتر خراب شود ویا نشتی داشته باشد, شیره گوارشی که حاوی اسید معده نیز می باشد, به سمت بالا رفته و وارد مری می گردد. وقتی چنین اتفاقی افتاد, شما احساس سوزش سر معده خواهید کرد (ترش کردن), زیرا اسید معده شما باعث تحریک مری شما می گردد.
شیره گوارشی از غدد بسیار کوچکی که در دیواره معده قرار دارند, ترشح می شود و با غذا مخلوط می گردد. این شیره گوارشی حاوی مواد شیمیایی است که باعث تجزیه غذا ها می شود تا بتوان از آنها استفاده نمود. دو تا از این مواد شیمیایی عبارتند از:
آنزیم پروتئاز(که باعث تجزیه پروتئین ها می شود) واسید هیدروکلریک (که باعث نابودی اکثر باکتریها و میکروبهایی که در غذا وجود دارند می شود و نیز ایجاد یک محیط اسیدی در معده میکند تا آنزیم پروتئاز بتواند عمل خود را انجام دهد) تنها ماده ای که با این روند هضم غذا ارتباطی ندارد, الکل می باشد که بطور مستقیم از طریق دیواره معده جذب جریان خون می شود. معده شما به عنوان یک محفظه نگهداری غذا عمل می کند. غذا در معده به صورت نیمه مایع در می آید و به مدت دو الی چهار ساعت در آن باقی می ماند. سپس از طریق دریچه یا اسفنکتر تحتانی معده, وارد روده کوچک می شود.
دو قسمت دیگر روده کوچک که بعد از اثنی عشر قرار دارند به ترتیب عبارتند از ژژنم (Jejunum</SPAN&g t;) و ایلئوم (Ileum) که به روده بزرگ متصل می گردد.
وقتی غذا از معده وارد اثنی عشر می شود, به علت مخلوط بودن با اسید معده, هنوز اسیدی می باشد. در آموزش خونرسانی شریانی به دستگاه گوارش آموزش خونرسانی شریانی به دستگاه گوارش آموزش خونرسانی شریانی به دستگاه گوارش آموزش خونرسانی شریانی به دستگاه گوارش آموزش خونرسانی شریانی به دستگاه گوارش آموزش خونرسانی شریانی به دستگاه گوارش آموزش خونرسانی شریانی به دستگاه گوارش آموزش خونرسانی شریانی به دستگاه گوارش آموزش خونرسانی شریانی به دستگاه گوارش آموزش خونرسانی شریانی به دستگاه گوارش آموزش خونرسانی شریانی به دستگاه گوارش آموزش خونرسانی شریانی به دستگاه گوارش آموزش خونرسانی شریانی به دستگاه گوارش آموزش خونرسانی شریانی به دستگاه گوارش اثنی عشر, یک شیره گوارشی قلیایی به این غذا اضافه می گردد تا حالت اسیدی آن را خنثی نماید. این شیره گوارشی از عضوی که در قسمت زیر معده قرار دارد و به آن اصطلاحا “لوزالمعده ” یا “پانکراس” (Pancreas) گفته می شود ترشح می گردد, که حاوی آنزیمهایی است که باعث ادامه هضم غذا می شود. صفرا نیز در همین محل به غذا اضافه می گردد صفرا مایعی سبز رنگ است که در کبد شما ساخته می شود و سپس از کبد به کیسه صفرا وارد می گردد تا در آنجا ذخیره شود. این صفرا به حل شدن مواد غذایی چرب کمک می نماید. وقتی که شیره گوارشی وظیفه خود را انجام داد, مواد غذایی اصلی به اجزا ساده تر خود تجزیه می شوند که عبارتند از:
* پروتئین ها به آمینو اسیده ها تجزه می شوند.
* کربو هیدراتها به گلوکز و سایر قندهای ساده تر تبدیل می شوند
* چربی ها به اسید های چرب و گلیسرول تجزیه می گردند
در قسمتهای پایین تر روده کوچک (یعنی در ژژنوم و ایلئوم), محصولات نهایی غذای هضم شده از طریق دیواره روده کوچک به جریان خون جذب می گردند. بر اثر انقباضات موجی شکل عضلات دیواره روده ها, غذا در طول روده حرکت کرده وبه جلو می رود. این حرکت را اصطلاحا “پریستا لسیس ” (peristalsis) می نامند. دیواره روده ها صاف نمی باشد بلکه دارای میلیونها برجستگی انگشت مانند به نام “
پرز” (Villi)می باشد. این پرزها باعث می شود که سطح وسیعی در روده های شما ایجاد شود تا جذب غذاها بهتر صورت گیرد. ویتامین های محلول در آب و مواد معدنی در این مرحله, جذب جریان خون میشوند.
وقتی که مواد غذایی جذب جریان خون شد, باقی مانده غذایی که هضم نشده است وارد روده بزرگ می گردد بدن شما می تواند بعضی از مواد غذایی, مثل آنهایی که ایجاد انرژی می کنند و بعضی از ویتامینها و مواد معدنی را ذخیره نماید. اضافی مواد غذایی که بدن نمی تواند آنها را ذخیره نماید از طریق مدفوع از بدن خارج می گردد.

روده بزرگ

روده بزرگ شامل: کولون (Colon), راست روده (Rectum) و مقعد می باشد. طول روده بزرگ حدود یک متر است. آبی که برای هضم غذاها مورد استفاده قرار گرفت بود در روده بزرگ باز جذب می شود و باعث می شود که مدفوع بدون آب و خشک ایجاد شود.
هنگامی که مدفوع به راست روده می رسد, بر اثر انقباضات واکنشی که در راست روده آموزش خونرسانی شریانی به دستگاه گوارش آموزش خونرسانی شریانی به دستگاه گوارش آموزش خونرسانی شریانی به دستگاه گوارش آموزش خونرسانی شریانی به دستگاه گوارش ایجاد می شود و عضلات دریچه یا اسفنکتر مقعده را شل می نماید, احساس دفع مدفوع به شخص دست می دهد. اسفنکتر های مقعد, عضلات حلقوی شکلی می باشند که کنترل باز شدن و بسته شدن مقعد را در اختیار دارند.
معمولا حدود یک تا سه روز طول می کشد که غذا از دهان تا مقعد برسد. بعضی از افراد روزی دو یا سه بار مدفوع می کنند, درحالیکه سایرین روزی یک بار و بعضی ها نیز هردو یا سه روز یک بار مدفوع می کنند که تمام این موارد, طبیعی هستند.

روده کوچک

روده کوچک, طولانی ترین قسمت دستگاه گوارش شما می باشد که ۵ یا ۶ متر طول دارد. از آنجایی که قطر این روده, باریک می باشد و فقط ۲ تا ۴ سانتیمتر قطر دارد, به آن روده کوچک یا روده باریک گفته می شود (در مقایسه با روده بزرگ که قطر آن ۶ سانتیمتر می باشد) روده کوچک شما دارای سه قسمت می باشد. اولین قسمت روده کوچک که درست بعد از معده قرار دارد را اصطلاحا “اثنی عشر ” یا دوازدهه ویا “دئودنوم ” (Duodenum) می نامند, که کوتاهترین قسمت روده کوچک می باشد.

روده کوچک, طولانی ترین قسمت دستگاه گوارش شما می باشد که ۵ یا ۶ متر طول دارد. از آنجایی که قطر این روده, باریک می باشد و فقط ۲ تا ۴ سانتیمتر قطر دارد, به آن روده کوچک یا روده باریک گفته می شود (در مقایسه با روده بزرگ که قطر آن ۶ سانتیمتر می باشد) روده کوچک شما دارای سه قسمت می باشد. اولین قسمت روده کوچک که درست بعد از معده آموزش خونرسانی شریانی به دستگاه گوارش  قرار دارد را اصطلاحا “اثنی عشر ” یا دوازدهه ویا “دئودنوم ” (Duodenum) می نامند, که کوتاهترین قسمت روده کوچک می باشد.